Eind september 2010 scheef ik voor het eerst over De Hutgraaf. U weet wel, dat gebied zo groot als zes voetbalvelden vlak buiten het centrum van Beuningen. Vroeger diende het als thuisbasis van de Beuningse Boys en met het vertrek van de voetbalvereniging is het terrein nu geschikt voor woningbouw.   

In die column van ruim 2.5 jaar terug verbaasde ik me over het feit dat het Beunings college de Hutgraaf niet in sneltreinvaart ontwikkelt. Crisis of geen crisis, met zo’n mooie, centrale locatie staat iedere woningbouwer te springen om er huizen uit de grond te stampen.

Sindsdien voel ik me als een vastgelopen en vooral ongehoorde langspeelplaat als ik het onderwerp aansneed. Best onbegrijpelijk dat een gemeente die tegen Artikel 12 status aanschurkt zo’n lucratieve inkomstenbron links laat liggen.
Inmiddels is het 2013 en wethouder Piet de Klein had deze week glorieus nieuws te melden in de Gelderlander. Want, jaja, er blijken diverse marktpartijen te zijn die interesse hebben in de Hutgraaf. De Klein bracht het nieuwtje als een kind zo blij en zijn jubelbui werkte blijkbaar zo aanstekelijk dat de Gelderlander de mededeling klakkeloos optekende.

Deze doorgewinterde columnist vraagt zich enkel af waarom het zo lang geduurd heeft.
Ik ben de laatste die durft te beweren dat er beter naar me geluisterd zou moeten worden, dat doe ik immers zelfs ook al jaren niet. Maar in dit geval kan ik het alleen treurig vinden dat de Hutgraaf zo lang braak  heeft gelegen omdat, tja, waarom eigenlijk?

Duurde het echt zo lang om het nummer van paar projectontwikkelaars op te zoeken? Of is de enige reden dat er nog geen huizen, parken en sierpaden met kinderkopjes liggen de kinderachtige koppigheid van het gemeentebestuur?